Czasem gdy przysiade chwile spokojnie, gdy pijac kawe podczas wykradzionych, samotnych chwil paru wystawiam twarz do niesmialego slonca, zlatuja sie mysli.
Przysiadaja obok talerzyka z ciastem, wpadaja do filizanki z kawa i chichocac cichutko przeplywaja ja zabka.
Mysli moje zbijaja sie w litery i slowa, a nastepnie zdania, jak czarne kruki, zlatujace sie w jedno miejsce.
Raz skacza chaotycznie, nie pozwalajac mi za nimi nadazyc, sa jak niesforne dzieci taplajace sie w blocie, a innym razem zmeczone i spokojne, jak staruszek po dlugiej i ciezkiej zimie.
Nieraz bardzo chce pisac, ale lazienka sie sama nie wyszoruje, obiad sam nie ugotuje, dzieci same nie uzdrowia.
Czerwony paznokiec dziwnie nie komponuje sie z szorowaniem kafelek, mysle sobie.
Marzenia o egzotycznych wakacjach nie pasuja do zbierania kazdego grosza.
Tanczenie w kiblu i strojenie glupich min do lustra niby nie przystoja matce 35+.
Jednak wszystkie mysli niespisane, podlogi raz poplamione, raz umyte, skryte i jawne marzenia, choroby przemartwione, dni przepchane, powieki o 21szej opadniete, piety szorstkie, sumienie z wyrzutem, sny wolajace mnie morska bryza, Berberomaz doprowadzajacy do szalu, wlos srebrzacy sie spod farby, rechoty do najukochanszych na swiecie osob przez telefon, to wszystko przeciez ja.
Moja rodzina i ja, moje zycie, moje smutki i radosci.
Mysli mnie tworza, wykanczaja, definiuja, pomagaja, utrudniaja.
Mysle wiec jestem
Mysle wiec mnie nie ma
Mysl mnie ukrywa
Mysl mnie oslania
Mysl czlowieku
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Jesli nie widzisz swojego komentarza, oznacza to jedynie, ze rowniez ja go jeszcze nie przeczytalam i ze czeka sobie na moderacje :)