Ciesz sie!!!

Czy ja sie ciesze? O to pyta wielu. Nie umiem jeszcze sie cieszyc, ze Pania bede na nowych wlosciach z czterema pokojami.
Nie umiem sie przestawic, spakowac, nie martwic i dzieki feriom zauwazylam, ze nie umiem usiasc i sie odprezyc, bo mysle caly czas, ze na pewno cos mialam zrobic.
Chce sie poczuc spokojnie i szczesliwie, ale w maratonie pisania pism, wypelniania wnioskow, kupowania mebli, pralek, znoszenia kartonow, uspokajania tluczacych sie Berberzakow, nie moge.
Zwyczajnie i po ludzku nie moge.
Chce bardzo i chyba za bardzo.
Wiem, ze bede musiala sie przyzwyczaic do nowej okolicy, wiec chodze po starej i wzycham, w duchu biadole.
Odkrywam na spacerze nowe detale, tlumacze sobie, ze przeciez sie tu nie urodzilam, ze dopiero trzy i pol roku mieszkam, a w zasadzie bardziej mi to podsuwa Berberoojciec.
Kiwam glowa, ze jednak doczekalismy tego mieszkania, mimo piperzenia wszystkich w kolo, ze mieszkan nie ma, ze nie robta se panstwo smakow i w ten densen.
Z dwoch walizek i dwoch Berberzakow zrobilo nam sie calkiem sporo gratow, a z nieznajomych kilku dobrych znajomych, a nawet przyjaciol, co to i krzeselka nam pozycza i materac, zeby na poczatek na panelach glowy nie lezaly.
Bede sie cieszyc, zapewne.
Jak juz sie pomaluje, umebluje i ostatnie wnioski wypelni, na pewno.
Siade wtedy na balkonie, spojrze wokol i sie uciesze, a teraz pozwolcie mi sie pomartwic, taka moja natura i co ja poradze?!
Dajcie pochodzic po wiosce i powdychac zapach znajomych katow, nacieszyc oko drobiazgami...