piątek, 28 lutego 2014

Niech nas Dlon Fatimy broni, czyli o zazdrosci i podrozach

O czym marzycie? Czego chcielibyscie, gdyby przyszla do Was mala wrozka i obiecala spelnic najskrytsze nawet marzenia?! Zaznaczylaby tez, ze nie pyta o rzeczy typu zdrowie, szczescie i pomyslnosc, tylko o cos zupelnie materialnego.
Ja wiem to doskonale i Berber tez ( pod tym wzgledem jestesmy zgodnym stadlem ), bylyby to podroze. Takie piekne,magiczne- pozwalajace poznac nam ludzi, ktorzy mieszkaja w zwiedzanym kraju, wglebic sie w jego zwyczaje. Chodzilibysmy sobie po zapomnianych uliczkach, probowalibysmy miejscowych specjalow, pojechali na targ i przytaszczyli do domu nadbagaz pamiatek.
Jak ja uwielbiam chodzic w Tunezji po souku ( targu ) i obserwowac turystow, jak ogladaja cos, biora jakis suwenir do reki, zastanawiaja sie glosno w swoim jezyku, czy to kupic, czy na pewno bedzie pasowalo do osoby, ktora chca nim obdarowac. Materialy leza sobie i pysznia sie kolorami, stosy przypraw oduzaja nas swoim zapachem. Idziemy przez targ, ja przystaje przy szalach, tunikach. Obserwuje djerbijskie kobiety w tradycyjnych strojach, ktore w slomkowych kapeluszach przeszukuja stosy warzyw i owocow :) Przechodzimy przez targ rybny, ja raczej przez niego przebiegam, bo nienawidze zapachu ryb, ktory sie tam roznosi ( w cizay z Berberkiem ) bylo to dla mnie prawdziwym wyzwaniem. Na koniec zakupow, kiedy juz nos i ramiona przypieka sie na sloncu, zasiadamy w kawiarni i saczymy kawe,herbate albo sok ze swiezych pomaranczy. Tak tez wyobrazam sobie podroze, obserwowanie ludzi, strojow, wchlanianie zapachow, mieszkanie nie w hotelu, a na wynajmowanej kwaterze, ahhh
Tu dochodzimy do tematu zazdrosci,! Podroze, to chyba jedyna rzecz, ktorej zazdroszcze innym. Nie, nie jest to zazdrosc, ktora zatruwa zycie i objawia sie ulewaniem zielonego jadu i zyczenia komus wszystkiego najgorszego. To takie uklucie, gdzies na dnie serca, ze ja nie moge, z wielu wzgledow pozwolic sobie na to, zeby przynajmniej raz lub dwa w roku isc do biura podrozy, wyciagnac blyszczacy, kolorowy katalog i powiedziec, ze w tym roku to do Maroka, bo przeciez w Turcji to bylismy, a Grecje, to  na przyszly rok mamy zaplanowana.
Wierze tez jednak szczerze, ze przyjda dla nas takie dni, ze bedziemy latac, jezdzic i rozdziawiac buzie z zachwytu. Obejmowac sie na plazy, patrzec w rozgwiezdzone niebo nad pustynia i calowac sie pod piramida. Teraz wystarczaja nam nasze male podroze na plac zabaw, albo nad jezioro, ktore odkrywamy przypadkiem pare kilometrow od domu i ktore zachwyca nas lazurowym brzegiem i spacerujacymi nad nim gaskami i kaczkami. Nasze odwiedziny w Polsce, gdzie wszyscy ciesza sie, ze jestesmy i skad tak trudno mi zawsze wyjezdzac... Zachwycam sie czasem kurami, stara jablonia, albo rozpadajaca sie lawka przed chata, a wszystko to napotykam czesto pare metrow od domu!
Dzis usmiecham sie pod nosem, ze mieszkajac na Djerbie, mialam za oknem widoki, po ktore turysci przylatywali, czasem nawet z daleka, ze w listopadzie chodzilam w japonkach i ze w styczniu pranie schlo mi na dworze. Nasza piaskownica byl brzeg morza, a przy domu pasl sie wielblad. Zapominam o tym, chyba po to, zeby sobie za tym zbyt mocno nie tesknic. Wiele osob otwarcie nam tego zazdroscilo. Mowili, ze wczasy mamy caly czas, ze slonce i w ogole zycie jak w Madrycie. Takim osobom odpowiadam, tak mielismy wtedy fajne zycie, wczasy to byly takie, jakie i Wy macie codziennie w swoich domach. Jednak na wszelki wypadek, gdyby ktos nam znow czegos mial nie zyczyc, albo zyczyc zle, wierze w sile Dloni Fatimy, ktora czesto nosze na szyi i  ktorej moc dodaje sil :)

Lapie samolt lezac nad brzegiem jeziora :)
Dlon Fatimy ( hamsa )- talizman chroniacy przed  zlym okiem, zazdroscia innych. Symbol ten czesto zdobi ceramike, bizuterie w krajach muzulmanskich.  Fot. Aga Orlowska
Stoisko z przyprawami na targu w Midoun
Materialy, ktore zawsze chcialam wykupic do ostatniej sztuki- Targ Midoun
Wyjdz na taras i juz jestes na wycieczce :)

Kameleon, przed domem na Djerbie. Fascynujace stworzenie!

W drodze do szkoly Berberowny sa piekne widoki...

poniedziałek, 24 lutego 2014

Dekada

W tym roku minie 10 lat od kiedy jestesmy Berberowem. Takim naszym, prywatnym, w ktorego powstanie malo kto wierzyl.
Ja sama nigdy bym sie nie spodziewala, ze wyjazd na pierwsze dorosle wczasy, przyniesie mi tyle zmian, tyle przygod, ze znajde na nich moja milosc. Wybralam sie z ciocia i jej mezem do Tunezji, a konkretnie na piekna wyspe Djerbe. Pojechalismy tam po wielkiej tragedi, ktora wydarzyla sie w naszej rodzinie, w zasadzie nie mielismy na ten wyjazd ochoty, ale bylo juz wszystko zaplacone i pofrunelismy. Pierwszy lot samolotem, pierwszy eksluzywny hotel i drinki z parasolem all inclusive :)
W dzien przylotu, siedzialam wymaltretowana lotem przy barze, wialo tak , ze papieros sam sie wypalal, a wlosy wchodzily do oczu. Wygladalam, delikatnie mowiac- niewyjsciowo! Wtedy, podszedl do nas animator, usmiechniety i mily. Popytal, pogadal, a ja myslalam, ze po prostu to jego robota. Jednak w pewnym momencie zaprosil nas na szisze ( fajke wodna, palona czesto w krajach arabskich ) i powiedzial ze pomodli sie dla nas o sloneczna pogode na reszte urlopu... I tak od nastepnego dnia sie zaczelo! Dni niepozornego leniuchowania i szalone wieczory i noce, zakochanie, calowanie, chodzenie po oblokach. Po powrocie do Europy, bylam jak chora, nic mnie nie cieszylo, oprocz pikania komorki... Po niecalym roku- ponowne spotkanie, ono rozwialo obawy, upewnilo, ze to jest to. Obietnice, plany, blekitne niebo, milosc za turkusowymi drzwiami.
Mimo wielu przeszkod, pukania sie paluchem po glowie przez rodzine i znajomych jest wiosenny slub, w sukience koloru nadziei, z bukietem kremowych tulipanow i glowami przepelnionymi przyszloscia. Dostajemy od losu wielkooka zimowa dziewczynke oraz wiele stresow polskiej codziennosci. Los zanosi nas do ojczyzny Berbera- Tunezji. Jest ciezko, czasem bardzo. Sa lzy i bieda, sa ponure noce, ale po krotkim powrocie do Polski i zmianie mieszkania na Djerbie jest lepiej, mamy wynajety domek, siebie, madra Berberowne, ktora uwielbiaja wszyscy sklepikarze i sasiedzi. Na swiat postanawia przyjsc czarnooki chlopiec, Berberowo jest w komplecie. Tak czujemy jako para, jako rodzice, jako ludzie, ktorzy duzo razem przezyli.
Myslelismy, ze ten piekny kraj bedzie juz zawsze naszym domem, ale w ten dzien, w ktorym rodze syna, syn innej matki oblewa sie benzyna i podpala, tak zaczyna sie w Tunezji Jasminowa Rewolucja, ktora ma tak wiele zmienic- nie tylko w naszym zyciu. Na domiar zlego, zachorowuje moja mama, a ja, jako jej jedyne dziecko jestem bardzo daleko. Nadchodza dni, w ktorych rozmawiamy, boimy sie o przyszlosc, ja mam noworodka bez dokumentow, Berber nie ma nawet paszportu. Boje sie, ze jakis zbir zapuka do drzwi, ze zamieszki ogarna nasza spokojna wysepke. Kiedy jestesmy z dziecmi na spacerze, nic nie zakloca szumu morza i szelestu palm, kawa nadal jest pyszna, ale na skrzyzowaniu stoi ktos z karabinem, policjanci czesciej legitymuja, we wszystkich domach na okraglo leca wiadomosci.  W Polsce moja mama walczy ze soba, z choroba, niemoca- depresja.
Decydujemy, musimy sie wyprowadzic do Niemiec ( w Polsce nie ma szans na prace dla meza ), ja mam obywatelstwo, znamy doskonale ten jezyk. Lecimy najpierw do rodziny do Paryza, stamtad do Polski, zalatwiamy kolejna tone dokumentow i pewnego sierpniowego wieczoru, z dwojka dzieci i dwoma walizkami wsiadamy do autobusu do Monachium. Nnie mamy tam nic, a jednak dajemy rade juz od poltorej roku. Jestesmy silni, jestesmy dumni, mamy siebie, mamy nasze klotnie i rozmowy, dzieciaki biegajace po ogrodku i swiadomosc, ze trzeba zawsze dbac o siebie nawzajem, bo razem mozna wszystko, bo mozna stworzyc swoje miejsce, nawet jesli jest ono w nas.
Patrze czasem na mojego meza i mysle, ze przeciez kiedys dzielily nas tysiace kilomrtrow i nawet na naszym slubie nikt nie wierzyl, ze to prawdziwe uczucie. Patrze na dzieciaki jedzace kanapki i wiem, ze to cud, bo czasem wygrzebywalismy drobne na chleb i cos do niego.
Mam nadzieje, ze zawsze damy rade, nawet gdy jedno padnie, drugie je podniesie...

Gdzie niebo laczy sie z morzem- molo Houmt Souk

Milosna kreda Berberzatek :D

Kawa Berbera i moja w naszym domku na Djerbie

Drzwi domu sasiada i przyszywanego dziadka Berberzatek

Hibiskus w donicy na tarasie djerbijskiego domu
Widok na hotelowa plaze
Zachod slonca w porcie na Djerbie

Widok na meczet w oddali ( siedzialam kolo domu i sluchalam nawolywania do wieczornej modlitwy, bardzo za tym tesknie)

Luty, czyli wiosna na Djerbie- wioska rodzinna Berbera

Widok za dachu naszego pierwszego tunezyjskiego mieszkania